३१ तारखेची धडधड
"भाऊ, आज ३१ ला काय प्लॅन आहे?" — हा प्रश्न डिसेंबरच्या पहिल्या आठवड्यापासूनच नागपुरातल्या प्रत्येक मित्रमंडळीत सुरू व्हायचा. काही जण सीताबर्डीची तिकिटं घेत, काही जण म्हणायचे "यार, या वेळी काही वेगळं करूया!" पण शेवटी सगळेच ठरवायचे - गणेशपेठमधल्या त्या जुन्या हॉटेलमध्ये जमायचं, आणि मग पहाटे अंबाझरीला जायचं.
दुपारच्या तयारीची धडपड
३१ तारीख म्हणजे सकाळपासूनच वेगळा दिवस. घरात आईची चिडचिड - "रात्री बाहेर फिरायचंय म्हणजे दिवसभर झोपूनच राहाल का?" आणि बाबांची सूचना - "१२ पर्यंत घरी यायचं हं, नाहीतर बिअर ऐकलं जाईल!" पण आपल्याला काय? आपण तर तयारीत गुंतलो होतो.
कपडे निवडणं म्हणजे तर स्वतःच एक घटना! जीन्स काय घालायची - ती नवीन वाली की जुनी फिट वाली? जॅकेट घालायचं की शर्ट पुरेसा? मुलं तर अर्धा तास आरशासमोर उभी राहायची - "हे lipstick चालेल का?" "नाही ग, ते वाले घाल!"
संध्याकाळची सुरुवात - महाल आणि सीताबर्डीची गर्दी
५ वाजता फोन वाजायचा - "भाऊ निघालास का? आम्ही तुझ्याकडे येतोय." आणि मग सुरू व्हायची ती गाड्यांची परेड. स्कूटरवर दोघे, बाईकवर तिघे, काहींची ऑटोमध्ये पार्टी - सगळेच एकाच गंतव्याकडे धावत असायचे.
महालचा बाजार त्या दिवशी तर अक्षरशः गजबजलेला असायचा. गेटोरेडची बाटली, चिप्सचे पॅकेट्स, आणि त्या पेपर हॉर्न — जे १२ च्या काउंटडाउनवर फुकायचे होते पण सहसा ८ वाजताच फोडायचे! दुकानदारांना माहीत असायचं की आज रात्र त्यांची "दिवाळी" आहे.
सीताबर्डीची गर्दी म्हणजे स्वतंत्रता दिनापेक्षा कमी नव्हती! मुलांची टोळी, कॉलेज गॅंग, कुटुंबं - सगळेच किल्ल्याकडे येत असायचे. त्या वेळेस सीताबर्डी चौक म्हणजे जणू नागपूरचं टाइम्स स्क्वेअर!
रात्रीच्या मेजवानीची तयारी
आमचं मित्रमंडळ म्हणजे ८-१० जण. गणेशपेठमधल्या "होटेल प्रेमा"ला आमचं स्थिर केंद्र होतं. तिथले काऊमेस, सामोसे आणि गरमागरम चहा - त्याची चव आजही विसरली नाही.
"भाऊ, काय खायचं आज?"
"यार, मिसळ कर पूर्ण."
"अरे नको रे, शेगलापूर जाऊन तरी पनीर चिली खाऊया!"
"नाही भाऊ, पोटात जागा सोडून ठेव... पुढे अजून खायचंय!"
आणि मग ते काउंटडाउनची वाट पाहत पाहत चालणारे गप्पा - कॉलेजची गोष्ट, प्रेमकथा (काही खऱ्या, काही कल्पित!), करिअरची चिंता, आणि भविष्यातली स्वप्नं. ते क्षण म्हणजे केवळ मस्ती नव्हती - ते आपल्या मैत्रीचे पवित्र क्षण होते.
काउंटडाउनची रोमांच
जसजशी रात्र ११ जवळ यायची, तसतसे सगळीकडे एक वेगळीच ऊर्जा पसरायची. लोक रस्त्यावर उभे राहायचे, मोबाईलचे फ्लॅशलाईट लावायचे, आणि एकमेकांना म्हणायचे - "भाऊ, फक्त पाच मिनिटं राहिलीत!"
११:५९ - सगळेच एकत्र ओरडायला सुरुवात:
"दहा... नऊ... आठ... सात..."
त्या क्षणी नागपूरचे वेगवेगळे भाग - सीताबर्डी, महाल, धंतोली, गणेशपेठ, सारदार पटेल चौक — सर्वत्र एकच आवाज गुंजायचा.
"तीन... दोन... एक..."
"HAPPY NEW YEAR!"
आणि मग सुरू व्हायचा तो अफाट गोंधळ! हॉर्न, टाळ्या, आनंदाचे ओरडे, मित्रांच्या मिठ्या, आणि त्या वेळेस अगदी अनोळखी लोकंही एकमेकांना शुभेच्छा देत असायचे. काही जण रडायचे (जुन्या आठवणींनी), काही जण नाचायचे (नवीन आशेने), आणि काही फक्त आकाशाकडे बघत उभे राहायचे - मनातल्या इच्छा देवाला सांगत.
पहाटेचा अंबाझरी प्रवास
१२:३० नंतर सुरू व्हायची ती खरी साहस यात्रा - अंबाझरी तलावाकडे! शहर हळूहळू शांत व्हायचं, पण आमची गाडी अजून धावत असायची.
त्या काळी अंबाझरी म्हणजे काही मॉल किंवा पिक्निक स्पॉट नव्हता - ते एक निर्जन, शांत, आणि अगदी जादूई ठिकाण होतं. तलावाच्या काठावर बसून, थंडगार वाऱ्यात, नवीन वर्षाची सुरुवात करणं म्हणजे काहीच वेगळं अनुभव!
"भाऊ, या वर्षी काय नवीन करशील?"
"यार, पहिला आयआयटी चं एंट्रन्स देणार."
"अरे पण तू तर बीकॉम आहेस!"
"म्हणजे... स्वप्नं तर पहायचीच ना!"
आणि असेच हसतखेळत, स्वप्नं विणतविणत, पहाट होत असायची. कधी कधी गिटारही यायचं - कोणीतरी गाणं म्हटायचं, कोणीतरी त्या ताऱ्यांना दाखवायचं.
पहाटेचे चहा-बिस्किटाचे सत्र
३-४ वाजता अंबाझरीवरून परत आल्यावर सुरू व्हायची ती खरी "नाईट आउट" फीलिंग! काय करायचं आता? घरी जायचं की अजून थोडा वेळ फिरायचं?
आणि मग एखाद्याला सुचायचं - "भाऊ, गणेशपेठमधला तो चहावाला उघडतो ना पहाटे? चहा पिऊन येऊया!"
पहाटेचा नागपूर म्हणजे काहीच वेगळं दृश्य. रस्त्यावर शांतता, थंडगार हवा, आणि अंधारात दूरवर दिसणारे काही दुकानाचे दिवे. तो सकाळचा पहिला चहा, बिस्किटाच्या पॅकेटसोबत, आणि थकलेल्या पण आनंदी मित्रांची संगत - त्या क्षणांचे सोनं होतं!
"यार, काय रात्र होती ना!"
"अगं पूर्ण बोंबलोय!"
"पुढच्या वर्षी अजून मस्त करूया!"
घरी जाताना - सकाळचा गोंधळ
५-६ वाजता घरी पोहोचायचो. दार हळूच उघडायचं - कुलूप काढताना आवाज येऊ नये म्हणून. आणि मग घरात शिरताच:
"कुठे होतास एवढी रात्र?"
"आई, फक्त मित्रांसोबत होतो ना..."
"मित्र! मित्र म्हणून सगळं सहन करायचं का?"
पण आईच्या रागातही काळजी दिसायची. "जेवण केलंस?" "होय आई." "झोप आता जरा." "होय आई."
आणि मग त्या थकलेल्या पण समाधानी मनाने बेडवर पडायचं. डोळे मिटताना दिसायचे ते सगळे क्षण - सीताबर्डीची गर्दी, काउंटडाउनचा आनंद, अंबाझरीची शांतता, पहाटेचा चहा...
आजची ३१ तारीख - काय बदललं?
आज नागपूर बदलतंय. मॉल्स येतायत, नवीन पब्स उघडत आहेत, काउंटडाउन इव्हेंट्स भरत आहेत. मुलं आता सीताबर्डीऐवजी VR मॉलला जातात, अंबाझरीऐवजी फुटस्टेप्सला.
पण काही गोष्टी अजूनही तशाच आहेत - तो मित्रांसोबत असण्याचा आनंद, नवीन वर्षाची उत्सुकता, आणि रात्रभर जागरणाची रोमांच. फक्त ठिकाणं बदलली आहेत, पण मनातली भावना तशीच आहे.
काही दिवसांपूर्वी एका जुन्या मित्राला भेटलो. बोलतो बोलतो तो म्हणाला - "यार, आता ३१ तारीख म्हणजे फक्त फेसबुकवर पोस्ट करायची तारीख झालीय. त्या वेळच्या मस्तीचं काही रहीलं नाही."
आणि खरंच, आज आपण फोटो जास्त काढतो, क्षण जास्त जगतो का - हा प्रश्न राहतो.
त्या आठवणींची गोडी
पण त्या जुन्या ३१ तारखांच्या आठवणी आजही ताज्या आहेत. तो सीताबर्डीचा गजबजाट, अंबाझरीची पहाटची शांतता, पहाटेच्या चहाचा स्वाद, आणि मित्रांच्या सोबतीचा आनंद - हे सगळं आजही मनात जिवंत आहे.
कधीकधी विचार करतो - तो नागपूर कुठे गेला? तो मोठमोठ्या स्वप्नं पहाणारा, छोटीशी गोष्टीत आनंद मानणारा, रात्रभर फिरणारा आपला नागपूर कुठे गेला?
पण मग लक्षात येतं - तो नागपूर गेला नाही. तो आजही इथेच आहे - आपल्या आठवणींमध्ये, आपल्या मनात, आपल्या मैत्रीत.
शेवटचा विचार
३१ तारीख म्हणजे फक्त एक तारीख नाही - ती एक भावना आहे. जुन्याला निरोप देण्याची आणि नवीनाचं स्वागत करण्याची. जे गेलं त्याची नॉस्टॅल्जिया आणि जे येणार त्याची आशा.
तर मग या वर्षी ३१ तारीख कशी सेलिब्रेट करणार? मॉलमध्ये जाणार? की जुन्या पद्धतीने, मित्रांसोबत, शहर फिरत, अंबाझरीकडे?
काहीही करा, पण एक गोष्ट विसरू नका - फोटो काढण्यात एवढे गुंतू नका की क्षण जगायला विसरू जाऊ. कारण आयुष्यात काही क्षण फोटोमध्ये नाही, तर मनात टिकतात. आणि त्याच क्षणांची आठवण आयुष्यभर साथ देते.
नवीन वर्षाच्या हार्दिक शुभेच्छा, नागपूरकरांनो!
आणि हो - या वर्षी अंबाझरीला जरूर जा!
तुमच्या ३१ तारखेच्या आठवणी काय आहेत? तुमचं खास ठिकाण कुठं आहे? नक्की शेअर करा आम्हाला!